fotowarsztaty, fotowyprawy, fotobooki
Niezależnie od pogody, najzimniejszym dniem na fotowyprawie na Islandię jest ten, gdy fotografujemy lodowiec i zatokę Jokulsarlon. Tony lodu działają jak wielka, otwarta zamrażarka – nawet gdy świeci słońce, powietrze wokół brył lodu zmienia się w zamarzniętą mgiełkę. Tym razem ten najzimniejszy dzień był prawie że ciepły.
Kiedyś drugi dzień fotowyprawy na Islandię był prosty: jeden wodospad, drugi wodospad, klif z maskonurami i spać! A później ten dzień zaczęliśmy ulepszać i poszerzać, aż zrobił się tak długi, że tylko krótka islandzka noc pozwala zmieścić te wszystkie atrakcje w jednym dniu.
Tegoroczna fotowyprawa na Islandię zaczęła się wyjątkowo długą podróżą – przedłużoną o 2 godziny siedzenia w samolocie, który w tym czasie był naprawiany. Naprawiony został skutecznie, a my zaliczyliśmy nie tylko kolejny start z Warszawy, ale też kolejne udane lądowanie w Keflaviku. Opóźnienie sprawiło, że wylądowaliśmy dobrze po godzinie 2 nad ranem czasu miejscowego (czyli po 4 czasu polskiego) – w sam raz na spektakularny wschód słońca z udziałem chmur soczewkowych. Część uczestników fotowyprawy pierwszą sesję urządziła pod bramą lotniska.
Najfajniej fotografuje się w nieznanych miejscach, po raz pierwszy widząc nowe, ekscytujące rzeczy? Może i fotografuje się wówczas najfajniej, ale niekoniecznie przekłada się to na jakość zdjęć. Posłuchajcie co o tym mówi Ernst Haas.
„Nie interesuje mnie fotografowanie nowych rzeczy, ale zobaczenie rzeczy w nowy sposób” mówił Ernst Haas, fotoreporter i pionier fotografii kolorowej. I nie chodzi o to, że fotografowanie nowych rzeczy nie jest interesujące – ale o to, że trudniej na nie spojrzeć w nowy sposób, przy pierwszym spotkaniu odejść od banału, kliszy, kadrów oczywistych. Wszystko już było, więc niewielkie są szanse na pokazanie czegoś nowego. Natomiast pokazanie rzeczy znanej w nowy sposób – owszem, tu zawsze są możliwości. Koń, jaki jest, każdy widzi – także byk, jaki jest, ale zobaczcie byki Ernsta Haasa! Malarskość, dynamika, fantastyczna gra kolorów – korridę fotografowano i wcześniej, ale nie tak impresyjnie.
Emocje towarzyszące pierwszemu spotkaniu dodają energii, ale przeszkadzają patrzeć. Łatwo wówczas postrzegać świat przez filtr swoich subiektywnych wrażeń, ale tym trudniej dostrzec jego naturę. Trudniej też zastanowić się, jak chce się samemu pokazać to, co wzbudza emocje. Tu jeszcze jeden cytat z Ernsta Haasa, którego w fotografii interesowało „transformowanie rzeczy z tego, czym jest, w to, czym chcę, aby była”. Łatwiej o nowe spojrzenie na rzeczy już znane, gdy oczywiste kadry mamy już za sobą, a zdążyliśmy już nabrać trochę dystansu, aby poszukać własnego punktu widzenia. Dlatego warto wracać w te same miejsca, a nie gonić, zaliczając kolejne miejscówki.
My wracamy po raz piąty na Islandię, a powyżej konie z Camargue, gdzie wrócimy za rok.
Marokański księżyc w pełni
Wieczór na wieży
Książ, sufit
Maskat w słońcu, Oman
Kościół Franciszkanów w Salzburgu
Oman
Geometria Pragi: Metro
Palmiarnia Lubiechowska
Treponte, Fotowyprawa Umbria
Wspólne spojrzenie
Nikon pokazał, że można być w branży fotograficznej od początku jej istnienia, a mimo to koncertowo schrzanić sprawę. I to nie byle jaką sprawę, bo cały system aparatów. System Nikon 1 jest już oficjalnie martwy – wszystkie aparaty są wycofane z produkcji. A wcale tak nie musiało być.
Szybciej, wyżej, mocniej – a wyżej przede wszystkim w rankingach. Także w rankingach galerii internetowych, bo prawie wszystkie z nich zorganizowane są wokół rywalizacji, ocen, hierarchii najlepszych zdjęć i najzdolniejszych fotografów. W każdej chwili można sprawdzić, kto jest w czołówce i jakie zdjęcia się najbardziej podobają. Tylko czy warto sprawdzać?
Lekki aparat fotograficzny to ideał wielu osób, wchodzących w świat fotografii. Nie zawsze jednak niska waga jest atutem, a często masa samego aparatu fotograficznego w nieznaczny sposób wpływa na to, ile kilogramów nosimy.
Było kolorowo, intensywnie, nastrojowo, a czasem i bardzo dynamicznie; pierwsza fotowyprawa do Prowansji za nami. Trzeba jeszcze wrócić do domu, a później odespać zaległości i zabrać się za selekcję fotograficznych zdobyczy.
Jak powszechnie wiadomo, w czerwcu i lipcu całe południe Francji pokryte jest pięknymi, zadbanymi polami lawendy. Szkoda, że to nieprawda.
Co robić w Prowansji o wschodzie i zachodzie słońca – wiadomo. A co robić z resztą dnia, która pod koniec czerwca jest wyjątkowo długa?
Dzisiaj był kolejny dzień fotowyprawy do Prowansji, w którym migawki grzały się do czerwoności, a ręce nie nadążały zmieniać kart pamięci. Wszystko to za sprawą koni z Camargue.
Wprawiliśmy w konfuzję personel francuskich kolei, dotarliśmy do Prowansji, mamy za sobą pierwsze sesje w Camargue, słony początek dnia i stada ptaków, które wystraszyłyby Hitchcocka.
Presja jest dobra – mobilizuje, pomaga się zorganizować, zebrać w sobie. Ale dla kreatywności presja jest destrukcyjna. Trudno być innowacyjnym na komendę, odkrywczym wedle harmonogramu. Tak samo toksyczne są wysokie oczekiwania – i względem siebie, i względem tego, co fotografujemy.
To dziwne, ale jakoś podejrzanie często jest tak, że rzeczy uproszczone okazują się w praktyce niesamowicie skomplikowane. Jakie rzeczy? Ano na przykład obsługa prostych aparatów, albo korzystanie z prostych programów do edycji zdjęć. Aparaty dla początkujących mają być łatwe w obsłudze, a jak wiadomo, początkujący gubią się w nadmiernej liczbie guziczków. Więc guziczków jest mało, i wszystko proste: jak chcesz zrobić zdjęcie, wciskasz ten, a jak coś zmienić w ustawieniach, to tamten. I już. Dopóki delikwent tak naprawdę chce tylko wycelować i wcisnąć, jest OK. Ale gdy mu się zachce kombinować, to przy każdym drobiazgu musi się przekopywać przez menu (obrazkowe, dla ułatwienia oczywiście) i to już przestaje być miłe, łatwe i przyjemne. A z pewnością przestaje być szybkie, w przeciwieństwie do dodatkowych guziczków na obudowie „poważniejszych” aparatów.
Z oprogramowaniem jest niestety podobnie. Lightroom to taki prosty program dopasowany do trybu pracy fotografów, w przeciwieństwie do strasznie skomplikowanego Photoshopa, prawda? Khem, jak by to powiedzieć… Dopóki użytkownik pozostaje przy Temperaturze, Ekspozycji i Nasyceniu, to może i tak. Ale jak przychodzi do bardziej indywidualnych zachcianek, można zatęsknić do starych, sprawdzonych i, no tak… intuicyjnych narzędzi Photoshopa. Albo do innych programów, niekoniecznie chwalących się, że są taką nowoczesną ciemnią fotograficzną.
Próbowaliście na przykład korzystać w Lightroomie z narzędzia Range Mask (Maska zakresu)? Bo ja tak. I pierwsze moje przemyślenia brzmiały: „Nie no, to nie działa”. Drugie przemyślenia: „Chyba jednak jakoś działa, ale nie mam pojęcia jak osiągnąć przewidywalny efekt”. Teraz już mam pojęcie, więc jeśli macie ochotę na maskowanie zakresów (albo żyłkę detektywistyczną), to na Fotezji możecie też takie pojęcie zyskać. W skrócie: Range Mask służy do automatycznego zaznaczania obiektów według zadanych kolorów albo jasności. Praktyczna rzecz (w zamyśle).
Nadal natomiast nie mam bladego, gdzie była intuicja i czyja ona właściwie była, gdy to narzędzie projektowano. Ja bym sobie wyobrażała takie automatyczne zaznaczanie w ten sposób, że biorę zaznaczarkę i klikam (albo jeszcze lepiej: maluję) nią to, co ma być zaznaczone, a ona na bieżąco analizuje kolory i zamalowuje tylko te wybrane. Tak robi na przykład SNS-HDR i jest to superwygodne. Ba, nawet Photoshop ma coś takiego w postaci magicznej różdżki i pędzla szybkiego zaznaczania – wprawdzie nie tak wygodne jak SNS, ale działające logicznie. Ale fotograficzny z natury Lightroom (Classic, a jakże) o prostej obsłudze nie może tak tego robić. Tu trzeba najpierw użyć narzędzia do selektywnej edycji (filtr połówkowy, radialny, pędzel dopasowania), a dopiero potem w opcjach tego narzędzia pojawia się możliwość automatycznego zaznaczania. W dwóch rodzajach, z których każdy jest inaczej obsługiwany: kolor określa się klikając kroplomierzem, a jasność – suwając suwaczki. Co jest właściwie zaznaczone, to widać dopiero po przytrzymaniu klawisza Alt, z jednoczesnym przemieszczaniem suwaka. (Zgadnijcie, jak łapałam czarno-białe zrzuty tych zaznaczeń, mając jedną rękę na Alcie, a drugą na myszce). Jeśli się program uprze i zaznaczy za dużo albo za mało, to… masz pecha, użytkowniku. Oczywiście taką automatyczną selekcję można nadal zmieniać, ale tylko tym narzędziem, które było na początku wybrane. Jeśli był to pędzel dopasowań, to OK – mam pędzel, mogę nim coś zamalować. Ale jak malować gradientem? Mamy problem… I zaczynamy tęsknić do tych normalnych, skomplikowanych programów, które nie wymagają sięgania prawą ręką przez lewe ucho. Bo jednak, jeśli trzeba najpierw zaznaczyć dużo, żeby potem z tego dużo wybrać mało, to nie jest to intuicyjne.
Złoty poranek wśród łagodnych, toskańskich wzgórz. Słońce wyjrzało zza pofałdowanego horyzontu, rzeźbiąc krajobraz i złocąc same tylko krawędzie pagórków. Statyw, niskie ISO, długa ogniskowa (280mm x canonowe 1,6) i do dzieła. A te fale w krajobrazie tak falują i falują, te dalsze i te bliższe, pionowy kadr pozwoli pokazać je wszystkie razem. Będzie widać, że dużo ich, cały krajobraz pełen fal.
Aparat fotograficzny pozwala pokazać to, co mamy przed obiektywem, prawda? Prawda, ale taka góralska. Cień pozwala też pokazać to, co było za plecami fotografa albo z boku, a na co ani fotograf nie patrzył, ani obiektyw nie był skierowany.
Zestaw popularnych filtrów do edycji zdjęć Nik Collection ma coraz bardziej burzliwy życiorys. Przypomnijmy: lata temu był to awangardowy, profesjonalny produkt uzupełniający Photoshopa, wybitnie ułatwiający edycję i kosztujący grube dolary.
Tak, wiem, nikt nie czyta regulaminów, umów ani polityki prywatności. Owszem, wszyscy się za to zgadzają, że należy je czytać. Co innego mówimy, co innego robimy? Nie pierwszy raz. A czy dla Was ma znaczenie, czy internetowa galeria fotograficzna regulamin ma fair?