fotowarsztaty, fotowyprawy, fotobooki
Wygląda na to, że prawdziwie letnia pogoda z dużą ilością słońca skłania do myślenia o czerni. Tym razem jednak będzie nie tyle o kolorze, co o jasności. Trochę czarnego na zdjęciu, ale tak naprawdę czarnego, bez szczegółów i odcieni, może mu dobrze zrobić. Zdjęcie ma prawo mieć cienie – takie bardzo głębokie, smoliste również. Tylko trzeba dopilnować, żeby pasowały do kompozycji.
Bywa, że polityka przeszkadza w fotografowaniu. Czasem przeszkadza brutalnie, gdy miejsca miłe i przyjazne stają się z dnia na dzień strefą działań wojennych. Przeważnie polityka przeszkadza nagle i bez ostrzeżenia, choć oczywiście po fakcie łatwo mówić, że wszystko było przesądzone. Tym razem wyraźnie widać, co się kroi w Wielkiej Brytanii.
Już widać Uszguli
Książ: Detal
Wenecja o świcie
Opactwo benedyktynów
Palmiarnia Lubiechowska
Wielka Wydma
Kopalnie Króla Salomona
Dymiące pola: Islandia
Tęcza nad wodospadem Ouzoud
Maskat w słońcu, Oman
Często fotografujecie czarne rzeczy? Pewnie nie… a szkoda. Bo kto by tam robił zdjęcia hałdzie węgla? Człowiek w czarnym ubraniu – to się jeszcze zdarza, ale jak tak popatrzeć wokół, to w sumie mało jest w przyrodzie obiektów jednocześnie czarnych i interesujących. Warto fotografować czarne rzeczy, ale jak się za to zabrać?
Każdy pewnie słyszał, że w południe się nie fotografuje. A już na pewno nie fotografuje się w południe, będąc na południu – na przykład w Toskanii. Toskania to łagodnie falujące wzgórza, cyprysy i pola, które fotografuje się o świcie i o zachodzie, a poza tymi porami fotograficznie to można co najwyżej w Photoshopie grzebać, prawda?
A cóż to za pytanie? Zawsze warto używać filtra polaryzacyjnego, chyba że… trafią się takie sytuacje, gdy lepiej go nie używać. Część sytuacji, gdy filtr polaryzacyjny lepiej sobie darować, jest oczywista, ale część taka oczywista nie jest.
Za oknami u nas ostatnio ciepło jest niewątpliwie, ale ten wpis nie dotyczy narzekania na upały. Temperatura to nie tylko słupek rtęci na termometrze – szczególnie w odniesieniu do fotografii. Dzisiaj będzie o tym, że balans bieli zdjęcia, a szczególnie jego temperatura barwowa, wpływa na nasze postrzeganie (i zapamiętywanie, a jakże) temperatur, jakie panowały gdy robiliśmy zdjęcie.
Nasz ostatni wieczorny plener na fotowyprawie dookoła Islandii to tradycyjnie północ pod górą Kirkjufell. Północ, bo zachód słońca o godzinie 23, więc parę kadrów, trochę rozmów (w czasie czekania na koniec naświetlania) i robi się północ. Tu zresztą północ od pochmurnego popołudnia różni się dość nieznacznie.
Oprócz kilkunastu ikonicznych scenerii na Islandii jest mnóstwo pięknych miejsc, które pozostają nieznane bo… wszyscy koncentrują się na tych kilkunastu najbardziej znanych. Większość Islandii pozostaje nieodkryta, choć co roku przewijają się przez nią setki tysięcy ludzi.
Poprzednio pisałem, co na Islandii jeść, ale równie istotną kwestią jest: gdzie spać? Całkiem popularna, aczkolwiek hardkorowa wersja to spanie pod namiotem. My preferujemy nieco inne warunki.
Islandia nie należy do krajów będących celem pielgrzymek miłośników sztuki kulinarnej. Jednak aby fotografować i przeżyć, trzeba się też odżywiać, pojawia się więc pytanie: co jeść na Islandii?
Na Islandii wystarczy kilka godzin podróży, by znaleźć się w innym świecie. Wprost z zielonych wybrzeży południowej części wyspy przenieśliśmy się w scenerię świetnie nadającą się na filmy o innych planetach.
Nawet na Islandii nie zawsze świeci słońce – kto by pomyślał? 😉 Dzisiejszy dzień był mocno pochmurny, czasem trochę padało, niekiedy nawet bardziej niż trochę. Co wówczas robić? Fotografować, oczywiście!
Niezależnie od pogody, najzimniejszym dniem na fotowyprawie na Islandię jest ten, gdy fotografujemy lodowiec i zatokę Jokulsarlon. Tony lodu działają jak wielka, otwarta zamrażarka – nawet gdy świeci słońce, powietrze wokół brył lodu zmienia się w zamarzniętą mgiełkę. Tym razem ten najzimniejszy dzień był prawie że ciepły.
Kiedyś drugi dzień fotowyprawy na Islandię był prosty: jeden wodospad, drugi wodospad, klif z maskonurami i spać! A później ten dzień zaczęliśmy ulepszać i poszerzać, aż zrobił się tak długi, że tylko krótka islandzka noc pozwala zmieścić te wszystkie atrakcje w jednym dniu.
Tegoroczna fotowyprawa na Islandię zaczęła się wyjątkowo długą podróżą – przedłużoną o 2 godziny siedzenia w samolocie, który w tym czasie był naprawiany. Naprawiony został skutecznie, a my zaliczyliśmy nie tylko kolejny start z Warszawy, ale też kolejne udane lądowanie w Keflaviku. Opóźnienie sprawiło, że wylądowaliśmy dobrze po godzinie 2 nad ranem czasu miejscowego (czyli po 4 czasu polskiego) – w sam raz na spektakularny wschód słońca z udziałem chmur soczewkowych. Część uczestników fotowyprawy pierwszą sesję urządziła pod bramą lotniska.
Najfajniej fotografuje się w nieznanych miejscach, po raz pierwszy widząc nowe, ekscytujące rzeczy? Może i fotografuje się wówczas najfajniej, ale niekoniecznie przekłada się to na jakość zdjęć. Posłuchajcie co o tym mówi Ernst Haas.
„Nie interesuje mnie fotografowanie nowych rzeczy, ale zobaczenie rzeczy w nowy sposób” mówił Ernst Haas, fotoreporter i pionier fotografii kolorowej. I nie chodzi o to, że fotografowanie nowych rzeczy nie jest interesujące – ale o to, że trudniej na nie spojrzeć w nowy sposób, przy pierwszym spotkaniu odejść od banału, kliszy, kadrów oczywistych. Wszystko już było, więc niewielkie są szanse na pokazanie czegoś nowego. Natomiast pokazanie rzeczy znanej w nowy sposób – owszem, tu zawsze są możliwości. Koń, jaki jest, każdy widzi – także byk, jaki jest, ale zobaczcie byki Ernsta Haasa! Malarskość, dynamika, fantastyczna gra kolorów – korridę fotografowano i wcześniej, ale nie tak impresyjnie.
Emocje towarzyszące pierwszemu spotkaniu dodają energii, ale przeszkadzają patrzeć. Łatwo wówczas postrzegać świat przez filtr swoich subiektywnych wrażeń, ale tym trudniej dostrzec jego naturę. Trudniej też zastanowić się, jak chce się samemu pokazać to, co wzbudza emocje. Tu jeszcze jeden cytat z Ernsta Haasa, którego w fotografii interesowało „transformowanie rzeczy z tego, czym jest, w to, czym chcę, aby była”. Łatwiej o nowe spojrzenie na rzeczy już znane, gdy oczywiste kadry mamy już za sobą, a zdążyliśmy już nabrać trochę dystansu, aby poszukać własnego punktu widzenia. Dlatego warto wracać w te same miejsca, a nie gonić, zaliczając kolejne miejscówki.
My wracamy po raz piąty na Islandię, a powyżej konie z Camargue, gdzie wrócimy za rok.
Nikon pokazał, że można być w branży fotograficznej od początku jej istnienia, a mimo to koncertowo schrzanić sprawę. I to nie byle jaką sprawę, bo cały system aparatów. System Nikon 1 jest już oficjalnie martwy – wszystkie aparaty są wycofane z produkcji. A wcale tak nie musiało być.
Szybciej, wyżej, mocniej – a wyżej przede wszystkim w rankingach. Także w rankingach galerii internetowych, bo prawie wszystkie z nich zorganizowane są wokół rywalizacji, ocen, hierarchii najlepszych zdjęć i najzdolniejszych fotografów. W każdej chwili można sprawdzić, kto jest w czołówce i jakie zdjęcia się najbardziej podobają. Tylko czy warto sprawdzać?