Oba pełnoklatkowe systemy bezlusterkowe od Canona i Nikona namieszają na rynku. Niekoniecznie jednak namieszają w taki sposób, jak by się wydawało na pierwszy rzut oka.
Fotowyprawę do Gruzji i Armenii zaczęliśmy w Tbilisi i w tym samym mieście ją skończyliśmy. Ponieważ jednak zwieńczeniem tej podróży była gruzińska uczta, nie byliśmy w stanie zdać relacji na żywo. Doszliśmy już jednak do siebie i poniżej relacja z ostatnich dwóch dni podróży oraz podsumowanie całej fotowyprawy.
Bardzo ważną częścią fotowypraw są wschody i zachody słońca. Bynajmniej nie chodzi jednak o fotografowanie wstającej i znikającej za horyzontem słonecznej kuli, tylko o to, co ta kula robi z resztą świata. A robi rzecz najważniejszą: oświetla interesującym blaskiem. Nasz drugi zachód słońca w Uszguli spędziliśmy w miejscu maksymalnie dostępnym, czyli tuż przy drodze. I było naprawdę ciekawie.
Skończyły się żarty, zaczął się wysoki Kaukaz. Na wschód słońca w Uszguli zakładaliśmy wszystko. Po prostu wszystko.
Szósty dzień fotowyprawy do Gruzji i Armenii upłynął nam głównie na przejazdach, ale mieliśmy też długą sesję wśród jaskiń i przejść kamiennego miasta w Wardzi.
Ostatni fotograficzny dzień w Armenii rozpoczęliśmy krótką sesją przy niewielkim wodospadzie, później eksplorowaliśmy jaskiniową wioskę, by zakończyć plenerem przy klasztorze Noravank.
Dzisiaj ponownie witaliśmy dzień pod górą Ararat, lataliśmy nad najsłynniejszym ormiańskim klasztorem i fotografowaliśmy gwiazdy nad kaukaskim odpowiednikiem Stonehenge.
Są rzeczy, których nigdy w Armenii nie robiono, dopóki my tam nie przyjechaliśmy. Fotowyprawa do Armenii to nie tylko nowe doświadczenie dla nas, ale też dla Ormian, którym zdarzyło się trafić na bandę fotowariatów.
Zanim fotografowaliśmy klasztor Haghpat oraz zachód słońca nad jeziorem Sewan, musieliśmy przedostać się przez granicę gruzińsko-armeńską, co było… ciekawym doświadczeniem.
Trzecia fotowyprawa do Gruzji rozpoczęta, dotarliśmy do Tbilisi i zostało nam trochę czasu na wieczorną sesję.
Jak to Canon ma w zwyczaju, kilka dni po ważnej premierze Nikona, mamy bliźniaczy anons Canona. Bezlusterkowiec Canon R jest bardzo podobny do Nikona Z7 (i do Sony A7 R III także), ale są tu też spore różnice.
O ile pierwsze wejście Nikona w bezlusterkowce było robione wyraźnie bez przekonania (Nikon 1), to tym razem widać pełne zaangażowanie. Aby promować nowy system (modele Z6 i Z7) Nikon nawet zrobił coś, czego nigdy dotąd nie robił. Tylko czy to wystarczy?
W poszukiwaniu „więcej”, „bardziej” i „lepiej” można się zagalopować. Szczególnie jeśli cały wielki Internet rywalizuje z naszymi zdjęciami o spojrzenia potencjalnych widzów. Co się rzuca w oczy? Jaskrawe kolory! Duży kontrast! Tego potrzebują zdjęcia, żeby były zauważone! Hmm, inni też tak robią? (Pewnie że tak, co w tym dziwnego?) Jeszcze większy kontrast i jaskrawsze kolory…? A może jednak warto powiedzieć stop i poszukać harmonii barw?
W czasach cyfrowej fotografii i łatwych wysokich ISO można robić zdjęcia niemalże w biegu: zwolnić, pstryk! I już można iść dalej. Ba, niektórzy posuwają się nawet do robienia zdjęć przez okno jadącego autobusu…
Tym bardziej warto się zastanowić nad fenomenem popularności zdjęć z długim czasem naświetlania.
Wygląda na to, że prawdziwie letnia pogoda z dużą ilością słońca skłania do myślenia o czerni. Tym razem jednak będzie nie tyle o kolorze, co o jasności. Trochę czarnego na zdjęciu, ale tak naprawdę czarnego, bez szczegółów i odcieni, może mu dobrze zrobić. Zdjęcie ma prawo mieć cienie – takie bardzo głębokie, smoliste również. Tylko trzeba dopilnować, żeby pasowały do kompozycji.
Bywa, że polityka przeszkadza w fotografowaniu. Czasem przeszkadza brutalnie, gdy miejsca miłe i przyjazne stają się z dnia na dzień strefą działań wojennych. Przeważnie polityka przeszkadza nagle i bez ostrzeżenia, choć oczywiście po fakcie łatwo mówić, że wszystko było przesądzone. Tym razem wyraźnie widać, co się kroi w Wielkiej Brytanii.
Słońce wschodzi nad Kaukazem
Kopalnie Króla Salomona
Książ: Detal
Strumień w dolinie, Hallstatt
W zaułkach Burano
Korytarze Książa
Synagoga Hiszpańska, Praga
Siena
Wrzos się budzi
Przy bocznej furtce: Książ
Często fotografujecie czarne rzeczy? Pewnie nie… a szkoda. Bo kto by tam robił zdjęcia hałdzie węgla? Człowiek w czarnym ubraniu – to się jeszcze zdarza, ale jak tak popatrzeć wokół, to w sumie mało jest w przyrodzie obiektów jednocześnie czarnych i interesujących. Warto fotografować czarne rzeczy, ale jak się za to zabrać?
Każdy pewnie słyszał, że w południe się nie fotografuje. A już na pewno nie fotografuje się w południe, będąc na południu – na przykład w Toskanii. Toskania to łagodnie falujące wzgórza, cyprysy i pola, które fotografuje się o świcie i o zachodzie, a poza tymi porami fotograficznie to można co najwyżej w Photoshopie grzebać, prawda?