Dzisiejsza eksploracja doliny Glen Coe to najpierw lasy, a pod koniec dnia wodospady. Lasy okazały się zdecydowanie bardziej komfortowe do fotografowania, bo podczas sesji przy wodospadach woda lała się także z nieba. Mamy przerwę w dobrej pogodzie, ale liczymy na to, że to tylko chwilowe. Choć patrząc na tutejsze drzewa, z których każde obrośnięte jest solidną warstwą ocieplającą z mchu i porostów, wierzę, że duże stężenie wody w powietrzu jest stanem normalnym.
Fotografowanie w deszczu nie byłoby takie złe, gdyby nie wiatr. Łatwiej fotografować z wiatrem w plecy, ale niekiedy najciekawszą kompozycję ma się, stojąc twarzą pod wiatr. Pół biedy z twarzą – gorzej z obiektywem. Technika: szybko wytrzeć obiektyw i zrobić zdjęcie, zanim znowu będą krople na przedniej soczewce, nie bardzo się sprawdza. Bycie szybszym od kropel deszczu nie jest łatwe, ale się nie poddajemy. Poniżej wodospad, który był dobrze ustawiony względem wiatru z deszczem.
