Bywają takie miejsca i chwile, szczególnie na wiosnę, gdy chcemy pokazać bogactwo kolorów. Niestety, jeśli zdamy się w tym na aparat oraz typowe zachowanie odrawiaczy, najprawdopodobniej sporo z potencjalnej różnorodności odcieni stracimy. Dla patrzącego człowieka istotne są nietypowe odcienie skał, roślin, zróżnicowanie odcieni zieleni i kwiatów. Dla aparatu niekoniecznie. Co wtedy?
Na różnorodność odcieni: tryb LAB
Wtedy warto mieć RAW-a. Przy wywoływaniu przyda się ustawić 16-bitową głębię koloru (choć przy części zdjęć, na przykład takich jak pokazane tutaj, da się bez niej przeżyć) oraz tryb LAB. Ewentualnie, jeśli rawer nie daje takiej możliwości, można zapisać 16-bitowy plik RGB i zmienić go na LAB później – bo tak czy siak, oprócz odrawiacza potrzebujemy programu, który ten tryb obsłuży. Czyli Photoshopa albo GIMP-a.
Tak wyglądało zdjęcie prosto z aparatu. A tymczasem pamiętam dziwaczne barwy skał, od fioletowawych, przez rdzawe i pomarańczowe, aż po niesamowity zielononiebieski. Pomiędzy tym drzewa: jak to drzewa, normalnie zielone. Tutaj tę różnorodność bardziej trzeba zgadywać niż oglądać.
Osobno jasność, osobno kolor
To właśnie ma do siebie tryb LAB: można w nim regulować kolory, nie ruszając jasności. Jasność jest zapisana w kanale L, kolory w A i B. Bierzemy więc warstwę dopasowania Krzywe, przełączamy się na kanał A i kreślimy krzywą naprawdę stromo, pilnując, żeby jej środek przechodził przez środek histogramu: to właśnie wprowadzi zróżnicowanie barw. Potem to samo robimy z kanałem B (kolejność kanałów jest zresztą nieistotna). Im wyżej krzywa na obu kanałach, tym cieplejsze będą kolory; im niżej, tym chłodniejsze. A im bardziej stroma, tym większe nasycenie.
A na koniec trzeba jeszcze pamiętać, żeby spłaszczyć plik, wrócić do trybu RGB i zejść z 16 bitów na 8 – w tej kolejności. Miłego różnicowania odcieni!