To jest ten czas, gdy nie trzeba wstawać morderczo wcześnie ani wyczekiwać do zachodu, żeby mieć na zdjęciach pełno złota i czerwieni.
Życie pejzażysty jest ciężkie i ziewające – no chyba że mamy jesień i piękne kolory przez cały dzień. Oczywiście nadal wschody i zachody bywają magiczne, ale nawet w środku dnia da się coś ciekawego sfotografować. Złocistości i czerwienie bierzemy teraz nie tylko z niskiego słonecznego światła, ale też z przebarwionych liści i żółknących traw.
Pomaga też krótki dzień oraz – o czym pamiętają tylko pejzażyści – słońce wędrujące po niższej trajektorii niż latem. Dzięki temu w południe światło nie pada tak całkiem z góry i zamiast spłaszczać scenerię, nadaje jej nieco przestrzenności. Oczywiście w listopadzie światło jest jeszcze niżej, ale wówczas już za późno na złotą jesień.
Nie potrzeba zresztą w ogóle słońca, żeby mieć piękne kolory. Tak zwana zła pogoda jest teraz wyjątkowo dobra, bo mgły dodadzą nastroju nie niwecząc barw, a pochmurna czy nawet deszczowa pogoda to świetny moment, żeby wybrać się na fotografowanie jesiennego lasu.
Na naszych (znaczy – wrocławskich 🙂 ) szerokościach geograficznych złota pora roku to okolice połowy października. Jeśli ktoś mieszka bardziej na północ, to ma jeszcze trochę czasu. Nie warto jednak zbyt długo zwlekać, bo załamanie pogody i silne wiatry mogą w ciągu kilku godzin ze złotej jesieni zrobić łysą.
Oba zdjęcia ze Szkocji, gdzie złota jesień jest dopiero w listopadzie, a wówczas słońce w południe jest jeszcze niżej i to południe wygląda bardziej jak wczesny wieczór lub nieco spóźniony poranek. No i późne wschody i wczesne zachody dają wyjątkową okazję wrócić z fotowyprawy w miarę wyspanym.
PS. Uczestnicy naszej ostatniej fotowyprawy do Szkocji powinni dzisiaj dostać od Horyzontów informacje wyjazdowe oraz moje zalecenia fotograficzne. Jak ktoś nie dostał, to proszę o kontakt. A jak nie dostał, bo się nie zapisał, ale chciałby, to jeszcze ma szansę. 🙂