Porady w internecie bywają różnej wartości, a to, co ostatnio ukazało się na łamach Fotoblogii, to fotograficzny odpowiednik sztucznej mgły i niewidzialnych helikopterów – całkiem zabawna fantastyka, szkoda tylko, że z publikacją nie poczekano do 1. kwietnia.
Dla jasności – pieczątkowanie zdjęć nie jest remedium na internetowe kradzieże ani idealną metodą promocji i marketingu, ale niektóre argumenty Jacka i Kasi Siwko przeciwko oznaczaniu autora na zdjęciu są co najmniej dziwaczne.
1. „Niczego nie da się zabezpieczyć przed „kradzieżą“ bo usuwanie logo jest banalnie proste” – To prawda, że jest to proste, ale w przypadku procesowania się o kradzież zdjęcia takie usunięcie loga to piękny prezent dla fotografa: złodziejowi trudno się wówczas tłumaczyć, że zdjęcie zamieścił przypadkowo czy nieświadomie.
2. „Jeśli styl twoich fotografii jest inny niż wszystko to co widzisz na co dzień w sieci to po co musisz podkreślać swoje autorstwo umieszczaniem znaku wodnego?” – Parze ślubniaków gratuluję optymizmu, aczkolwiek bardzo wątpię, żeby ktokolwiek widząc ich zdjęcie po stylu rozpoznał numer telefonu do nich lub chociaż adres fejsbukowy. Nie mniejszym optymizmem jest wiara w to, że ich potencjalny klient tak świetnie zna rynek fotografów ślubnych, że jednym rzutem oka poznaje autorstwo.
3. „Kto ukradnie Twoje zdjęcia […] znajdzie sobie klienta pokazując mu wykonane przez ciebie fotografie ślubne?” – Zdarza się. Najczęściej właśnie… w fotografii ślubnej. Jeśli autorzy tamtych porad o tym nie wiedzą, to chyba nie znają tak dobrze rynku, jak powinni.
4. „Lepiej by te firmy same mówiły o was przyszłym Pannom Młodym niż liczyć na to, że klient zobaczy wasze logo i sam wejdzie na stronę.” – Bo oczywiście albo jedno, albo drugie – jak będzie logo, to nikt udostępnionych zdjęć zachwalał nie będzie, natomiast brak logo gwarantuje, że inni zadbają o promocję fotografa.
5. „Na waszym miejscu nie liczylibyśmy na mnóstwo wejść [na stronę internetową – P.] tylko dlatego, że ktoś zobaczy gdzieś wasze logo.” – Ja na ich miejscu nie liczyłbym na żadne wejścia na stronę tylko dlatego, że ktoś gdzieś zobaczył ich zdjęcia, które nijak nie były podpisane czyje to i gdzie szukać autora.
6. „Jeśli komuś spodobają się zdjęcia to znajdzie sposób by dowiedzieć się kto jest jego autorem” – Jasne, bo Gugiel świetnie znajduje obrazki na podstawie słownych opisów. Na przykład wpisujemy w wyszukiwarkę „młoda para ładna fotka” i już trafiamy do Jacka i Kasi Siwko, prawda? A przekonanie, że klient lubi sobie parę godzin potropić w internecie autora zdjęcia, gdy szuka fotografa na ślub, jest bardzo innowacyjnym podejściem do promocji i marketingu.
7. „Stare logo, na które natknie się potencjalny klient, może psuć wizerunek twojej marki.” – Za to brak logo i potencjalny klient, który klientem nie zostanie, tylko poprawiają wizerunek marki jako bardzo elitarnej, tajemniczej wręcz.
Jacek i Kasia Siwko czują się „Applem fotografii” (patrz ich punkt 10.), więc nie muszą na zdjęciach zamieszczać wskazówek na temat tego, kto te zdjęcia wykonał i jak do niego dotrzeć. Gratuluję. Jeśli ktoś jednak nie jest aż tak sławny, a jego zdjęcia nie są aż tak rozpoznawalne dla wszystkich mieszkańców tej planety, to może by jednak rozważył ułatwienie dotarcia do siebie swoim fanom? Owszem, zdjęcia krążą po internecie w sposób trudny do przewidzenia i kontrolowania. Ktoś, kto je tam zobaczy, chciałby może skontaktować się z autorem, ale jak ma to zrobić, skoro od razu i na pierwszy rzut oka rozpoznaje jedynie fotografie Jacka i Kasi Siwko i tylko ich?
Kilka argumentów, żeby podpisywać się na zdjęciu, podaliśmy też w jednym ze wcześniejszych wpisów. Nie straciły, niestety, na aktualności.
PS. Niniejszym ogłaszamy piątą edycję warsztatów w Świętokrzyskim – zostało jedno wolne miejsce. Zapraszamy!
PPS. A niedługo ogłosimy taką imprezę fotograficzną, że ha! Proszę pozostać na nasłuchu! 🙂